نارنج رز

این پست از سری نوشته های از او به اوئه. 

دلم از خیلی روزها با کسی نیست.

امروز هوا پاییزی تره. یخ زدن نوک پاهام نشون میده. 

یه پتو پیچیدم دور خودم و کنار پنجره روی تخت لم دادم و دسته دسته بهونه برای «غدد» نخوندن جور میکنم. 

منتظر بهونه ام که ببارم. پاییز و هورمونها و رژیم و ...، سخت میشه با اینا کنار اومد. 

دلم بشدت رفتن میخواد. یه مسافرت کوچیک 2-3روزه. تنهایی یا با فَ یا خواهرجان. با فَ قرار بود بریم اما این برنامه سنگین درسی فکر نکنم حالا حالاها امون بده. از مرداد ماهه که درگیر دروس ماژورم و تلخ اینکه تا خرداد سال بعد هم ماژور خواهم داشت. خوبیش اینکه بعدش مینورها شروع میشه و ساده ترن. بدیش اینکه تا خرداد برسه زیر سنگینی و حجیمی دروس ماژور، قاچ خواهم خورد. تنها چیزی که میدونم اینه که هرچی بیشتر میگذره، سخت تر میشه. 

چی داشتم میگفتم؟ 

دلم دریا میخواد. یه دریا که به آبهای آزاد راه داشته باشه. بوی ماهی و آب، بوی ساحل، خنکی هوا و بارون دلم میخواد. قلپ قلپ چایی خوردن توی سرمای نزدیک 0 درجه سلسیوس دلم میخواد. 

اگه خلاصه بخوام بگم: از درس خوندن خسته شدم. (هرچند اصلا خرخون نیستم) 

دارم فکر میکنم. اگه زندگی طبق پلن ذهنی ای که کمابیش برای آینده م چیدم، پیش بره، حداقل 9-10 سال دیگه باید درس بخونم. 

شاید بپرسید خب چرا؟ باید بگم که چون بجز درس خوندن، به هیچ درد دیگه ای نخوردم و نمیخورم. هیچ آینده ای خارج از درس و بعد از اون، کار با درس، مصور نیستم. 

.

بگذریم. 

پاییز جان، قرار بود فصل من و فَ باشی. قرار بود با اومدنت به همه ی اونجاهایی که توی کانال تلگراممون لیست کردیم، بریم. اما انقدر با اومدنت سرمون شلوغه که وقت نمیکنیم حتی بخوابیم :/ 

.

.

.

 

 

اولین تولد/ اولین مرگ

پزشک و دانشجوی پزشکی همواره در معرض اتفاقات و رویدادهای تازه و عجیب و داستان های نادر از انسان های دیگریه که در طول روز و شب میبینه. اما فکر میکنم کوبنده ترین رخدادی که یه دانشجوی پزشکی میتونه ببینه و تا آخر عمر، فراموشش نکنه، مشاهده ی لحظه ی مرگ یه انسانه. 

نمیدونم توی وبلاگ نوشتم یا نه، اما خاطرم هست، اولین مواجهه ی من با مرگ، تیرماه همین سال 1400 بود. توی اورژانس ارتوپدی پرسه میزدم که گفتن توی اتاق CPR یه بیماری که از قضا از زندان و با لباس زندانی اومده بود، در حال احیا شدنه. تجربه ی سنگینی بود. پزشک متخصص طب اورژانس و چند پرستار و مامور پلیس بالای سرش بودن. و تلاش های بی فرجام جهت احیا. بعد از حدود نیم ساعت هم، ختم عملیات احیا و اعلام ساعت مرگ و ترک جسد توسط کادر درمان. بی کس ترین جنازه ای بود که میشد دید.

آدم ها حین مرگ، به معصومیت لحظه ی تولدشون برمیگردن. ما آدم ها معصوم زاده میشیم، لکه دار میشیم، و حین مرگ تمامی گناهانمون رو پشت سر میذاریم و دوباره با معصومیت میخوابیم. انسان بعد از مرگ، با معصومیت تمام آروم میگیره. خاک انسان رو با معصومیت میبلعه و به این کاری نداره که قبل از این ملحفه ی سفید، لباس راه راه زندان تنت بود یا قضاوت. معصوم بودی یا گناهکار. 

مرحله ی بعد از احیا، کارهاییه که بچه های خدمات بیمارستان انجام میدن. بیمار رو با یه کاور مشکی میپوشونن و به سردخونه میبرن. 

من حین تماشای تمام این مراحل، حس میکردم که حرکاتم، حتی حرکات تنفسم، سنگین و کند شدن. عادت کردن به دیدن مرگ، برای بچه های کادر درمان خیلی زود اتفاق میفته. علی الخصوص کسایی که تو اورژانس یا ICU کار میکنن. نمیدونم بچه های کادر درمان هم اینطورین یا نه اما من به عنوان یه دانشجو که فقط نظاره گر هستم، سعی میکنم جهت قوی نشون دادن خودم، از غلبه ی سوگواریِ دیدنِ صحنه ی جون دادنِ شخصی بر من، فرار کنم. و علم روانشناسی میگه که این فرارها عاقبت روزی کار دستت میده. نمیدونم. شاید هم این مردمک های گشاد شده و نفس های به شماره افتاده، بعد از اتمام دوره دانشجویی، تموم بشه. نمیدونم. 

بگذریم. 

اولین مواجهه ی من با تولد، که اون هم ازقضا صحنه ی سنگینیه، توی بخش زنان سر Labor اتفاق افتاد. یه مامان کووید+ که جنینش دفع مکونیوم (اولین مدفوع نوزاد رو مکونیوم میگن که ممکنه بنا به دلایلی توی رحم مادر، بچه قبل از بدنیا اومدنش این مکونیومش رو دفع کنه که این خطرناکه) داشت رو دیدم. زیر ماسک اکسیژن بود و بیحال. مشخض بود بیحالیش بخاطر کروناست. پرده های جنینی پاره شد و آب قهوه ای رنگی همراه با جنین خارج شد. اولین لحظه ای که جنین رو دیدم یادم نمیره. سراسر هیجان بودم درحالیکه سعی میکردم به بقیه بفهمونم خیلی هم نرمالم. و اولین چیزی که با دیدنش زیر لب گفتم رو هم یادمه. «سلام بچه. خوش اومدی. بدبخت شدی :) مثل همه ی ما آدما.»

ماما سریع بچه رو آسپیره کرد و زیر ماسک اکسیژن گذاشت. ما با اینکه بخش زنان بودیم و باید حواسمون به مامانه و زایمان میبود بیشتر پیگیر بچه بودیم. بالاسرش وایساده بودیم. مامانش قبل اینکه بچه رو از پیشش ببرن یه لبخند خسته ای زیر ماسک زد که بشدت آرامشبخش بود. دلم میخواست ازش بپرسم "واقعا ارزشش رو داره؟ مادر شدن؟ بچه آوردن؟ دنیا خیلی سخته. چرا سخت ترش کنیم؟"

ماما ازمون خواست که از بالاسر بچه بیایم کنار، چون ممکن بود کرونا+ باشه. بچه پسر بود. 

پسرجون، نمیدونم کی بودی و کجا رفتی، الان میدونم دیگه تقریبا 2 ماهت شده. شاید سالها بعد بدون اینکه بشناسمت ببینمت اصلا. ولی خیلی تو دل برو بودی برای منی که از بچه زیاد خوشم نمیاد. 

بگذریم. 

میخواستم از تجربه ی  دومین مواجهه ای که با مرگ همین دیروز توی ICU جنرال داشتم بنویسم که استاد نفرولوژیم داد میزد سریعا کد احیا اعلام کنید. بنویسم؟ آره مینویسم چون جالبه. ICU پر بود از مریض های کرونا و یه همراه بالاسرشون. اتند نفرولوژی بعد از کلینیک گفت که برای مشاوره کلیه به ICU1 باید بریم. همینکه رسیدیم بالاسر مریض، برادی کاردی با فشار 60/30 داشت. استاد از پرستار خواست که کد احیا اعلام کنه. بلافاصله چندتا پرستار و پزشک طب بالاسر مریض حاضر شدن. مریض یه پیرمرد حدودا 70 ساله بود که بخاطر کووید بستری شده بود و همراهش چند دقیقه پیش رفته بود و قرار بود برگرده. وحشت رو توی چهره ی تک به تک مریض ها و  همراه هاشون میدیدم. پرده های دور مریض رو کشیدن و فقط ما داخل پرده قرار گرفتیم. ماساژ قلبی شروع شد و آتروپین و ... . اتند نفرولوژی دید ما دانشجو جماعت خیلی مات وایسادیم و تماشا میکنیم، اجازه داد که بمونیم و با اینترن هاش به بقیه ویزیت هاش ادامه داد. پزشک طب ازمون خواست که ما هم ماساژ قلبی بدیم. چندتا از پسرها امتحان کردن. اما فَ اجازه نداد که من علی رغم علاقه م برای انجام، بالاسر مریض برم. چون ماسک هام ماسک ساده ی جراحی بودن و پروتکشن خاصی نداشتم و خطرناک بود. مریض برنگشت. البته تا آخر عملیات احیا واینستادم. میگم که. مجبوریم که برامون عادی بشه. 

دیروز آخرین روز روتیشن نفرولوژی بود و من و فَ خوشحال از نجات پیدا کردن از غرغرهای بیخود و بیجهت اساتید نفرولوژی، از بیمارستان خارج شدیم و به خودمون ناهار تو رستوران جایزه دادیم. 

داخلی کلا کورس وحشتناک و سنگینیه. تصمیم دارم صبح ساعت 6:30 کتابخونه برم بعدش 8 مورنینگ شرکت کنم. 9 برم در خدمت اتند گرامی قرار بگیرم :( و اتند هروقت رضایت داد ما برده های بدبخت رو آزاد کنه دوباره برگردم کتابخونه و درس بخونم. 

آهان تا یادم نرفته بگم. چقدررر از این کورس زنان من بدم میاد. اه اه. چندش. ولی از حق نگذریم با اینکه گروه زنان بشدت بی نظم و بی اهمیت به آموزش بودن ولی من چیزهای مفیدی یاد گرفتم. 

مینویسم که یادم بمونه: اولین ابیوز مودبانه رو نزد دکتر ف اتند زنان درمورد اینکه بلد نبودیم شرح حال بنویسیم توی روز دوم کورس زنان، تجربه کردیم. حق داشت. البته ما هم حق داشتیم. چون تا اون روز کسی از ما نخواسته بود شرح حال بنویسیم و بلد نبودیم. کم کم یاد گرفتیم ولی. 

دومین ابیوز رو اتند نفرولوژی دکتر ت کرد که بعد از درمونگاه رو به ما گفت از دخترهای گروه راضی نبودم خیلی ساکت بودید ://///////////////////////////// درحالیکه کلی فعال بودیم. میگم که گروه نفرولوژی کلا خیلی متوهم و غرغرو بودن. 

سومین ابیوز تقریبا بی ادبانه رو اون یکی اتند نفرولوژی دکتر م عنایت فرمودن و گفتن از گروهتون راضی نیستم! درحالیکه گروه ما متشکل از تمامی معدل الفهای ورودیمونه! عنایت کرد و به فَ گفت تو یکی رو که میندازم دکتر! کلا از دکتر م کل بیمارستان بابت دادها و فریادهاش شاکی بودن. گاهی انقدر باحال و مهربون میشد که کیف میکردی. گاهی ولی به چیزهای الکی گیر میداد و تا فیها خالدونت میسوخت! کلا گروه نفروی دانشگاه ما اینطوریه که کارت رو خوب انجام بدی هم ابیوز میشی، انجام ندی هم! 

توی درمانگاه نفرولوژی انقدررر از بیمارها فشارخون گرفتم که اوستایی شدم برای خودم! مریض میاد تو، چشم بسته فشارش رو تخمین میزنم :))) 

آها آها. یه چیزی. این چه رفتار مزخرفیه که مریض میاد تو میگه نمیخوام دانشجو دور و برم باشه فقط با استاد حرف دارم؟ دوست عزیز! اون تابلوی بالا سردر بیمارستان رو بنگر! نوشته بیمارستان آموزشی! یعنی چه بخوای چه نخوای استاجر و اینترن و رزیدنت بااااید تو رو ببینن. نمیشه که از خدمات مجانی دولت استفاده کنی بعد بگی دانشجو هم نمیخوام :) هم خر رو میخوای هم خرما رو! 

بگذریم. 

این اولین پست من با لپ تاپ جدیدمه. دایی هام بدلیل اینکه پارسال توی درس های بچه هاشون کمک زیادی کردم بعنوان تشکر این رو برام خریدن. طول میکشه تا عادت کنم به این لپ تاپ. بشدت هم دوسش دارم. 

مدتیه پیش یک دکتر رواشناس، جلسات روانکاوی میرم. به شدت هم راضی ام. شاید روزی وقت کردم و درموردش یه پست ویژه گذاشتم برای شما که نمیخونید:) 

این مدت که نبودم، تشخیص هایپوتیروئیدی (همون بیماری تیروئید که میدونید) روم گذاشته شد و دارودرمانی رو شروع کردم :( بشدت چاق شدم و عرق میکنم که فکر میکنم بخاطر همین باشه. 

چنان چاق شدم که هیچ وقت این وزن رو نداشتم :/ وقت دکتر تغذیه گرفتم و باید رژیم رو شروع کنم تا به وزن ایده آلم که حدود 50-55 کیلوئه برگردم. 

همینطور تشخیص چربی خون بالا (کلسترول و LDL بالا همچنین HDL پایین) روم گذاشته شده که بابتش دارو میخورم. 

همچنیننننننن پرولاکتین بسیاااار بالایی دارم که دکتر ازم خواست برای ماه آبان آزمایش رو مجددا تکرار کنم تا درمان رو شروع کنه. احتمالا PCOD داشته باشم :/

آقاااااا! 31 شهریور امتحان زنان داشتم. انقدددددر مطالب زیاد بود که 30 شهریور با اینکه درحال مرور بودم بازهم حس میکردم هیچی حالیم نیست. ساعت 12 شب 30 شهریور یهو ساعت شد 11. آخ انقددددر چسبید انقدر چسبید که نگو. یه ساعت بیشتر وقت داشتم که درس بخونم و بزنم تو سر خودم بخاطر حجم زیاد مطالب. ولی امتحان رو چندان هم بد ندادم.

قرتی بازی جدید دانشگاهمون اینه که میگه آقا ما میلیاردی خرج کردیم براتون مرکز جامع آزمون الکترونیک راه انداختیم! پا شید بیاید دانشکده، پشت سیستم بشینید امتحان بدید. یعنی امتحان روی برگه، پَرررررر. من که خوشم اومد والا! جای باحالیه. سرعت نتش هم عالیه. استرس قطع شدن نت وسط امتحان هم نداری. فقط دماش زیادی سرده که اونم فدای سرشون. ظاهرا میخوان فضای سردخونه رو برامون حین امتحان شبیه سازی کنن. 

روده درازی کردم که باز! میام بازم. 

اوصیکم به گوش دادن به آقام Yanni.